In Delta 06 geeft prof. Cees Dekker ons een inzicht in zijn redeneringen over intelligent design. Hij beweert dat de ‘atheïstische’ benadering om de wereld te verklaren ver tekort schiet, omdat zij geen antwoorden heeft voor vragen zoals waar de fysische constanten vandaan komen.
De ‘gelovige’ benadering heeft wel een antwoord, namelijk dat ze van God ingegeven zijn. Dekkers redenering lijkt niet bepaald een loepzuivere bewijsvoering. Eigenlijk had ik de antwoorden op deze vragen juist uit de natuurkundige hoek verwacht, uit het vakgebied waarmee hij zich bezighoudt. Een andere verrassende logica vind ik in de stelling dat ook in het verleden veel geleerden gelovig waren. Zien wij hier het worstelen van deze mensen tegen de dominante dogma’s van hun tijd totaal over het hoofd? Wilden ze gelovig zijn, of moesten ze?
Een andere bewering die mij bevreemdde, was dat de gevoelens van de mens zoals geluk, treurigheid en humor bewijs zijn dat meer dan kille natuurkundige wetten de orde van de wereld bepalen. Wederom een betoog met gebrekkige logica.
Biologen, paleontologen en geologen hebben de laatste twintig decennia bergen materiaal verzameld die allemaal duidelijk maken dat toeval en natuurlijke selectie het leven op aarde bepaald hebben. Als ik een zeehond zie, zie ik een dier dat op weg is om zich van een landdier naar een zeedier te ontwikkelen, wellicht een soort bruinvis in wording. Als ik bergen zie, dan zie ik continenten die met elkaar botsen. Afzettingen uit de Krijtperiode tonen ons een wereld die veel warmer was dan nu, terwijl afzetting uit het Precambrium van Namibië op een klimaat duiden waarin de hele Aarde met sneeuw en ijs bedekt was. Alles is in beweging en het klimaat verandert continu, maar op een tijdschaal ver boven het menselijke geheugen. Alleen de geologische geschiedenis geeft ons deze inzichten. De levensvormen op Aarde moesten zich steeds aan deze nieuwe omstandigheden aanpassen. Er zijn geweldige catastrofen gebeurd waarbij meer dan 75 procent van de diersoorten omkwam, en waarna steeds weer een nieuwe ‘set’ van dier- en plantsoorten ontstond. Als er intelligent design is, waarom is de ontwikkeling na een catastrofe niet altijd weer in dezelfde richting gegaan? En waarom zou God zijn schepping steeds weer vernietigen? Is het misschien zo dat Hij gewoon speelt? Dan lijkt het allemaal toch sterk op toeval.
En dat is juist het punt waarop de ID-aanhangers en hun vrienden, de creationisten, inspelen: voor veel mensen is een wereld waarin toeval en catastrofen een bepalende rol spelen niet aanvaardbaar. Zij willen in een ‘zinvolle’, geregelde wereld leven en willen horen dat wij mensen het hoogtepunt van de schepping zijn. Ze hebben geen enige serieuze publicatie op hun naam staan, alleen boeken en pamfletten die niet op hun wetenschappelijke inhoud getoetst zijn. Hun boodschappen komen voort uit religieus getinte onderbuikgevoelens en niet uit de wetenschap. Na tien jaar in de Verenigde Staten gewoond te hebben, terug in het ‘verlichte’ Europa, krijg ik deze verhalen van een hoogleraar in natuurkunde van mijn eigen universiteit te horen. Ik ben verbaasd.
Prof. dr. Stefan M. Luthi, hoogleraar geologie.
In Delta 06 geeft prof. Cees Dekker ons een inzicht in zijn redeneringen over intelligent design. Hij beweert dat de ‘atheïstische’ benadering om de wereld te verklaren ver tekort schiet, omdat zij geen antwoorden heeft voor vragen zoals waar de fysische constanten vandaan komen. De ‘gelovige’ benadering heeft wel een antwoord, namelijk dat ze van God ingegeven zijn. Dekkers redenering lijkt niet bepaald een loepzuivere bewijsvoering. Eigenlijk had ik de antwoorden op deze vragen juist uit de natuurkundige hoek verwacht, uit het vakgebied waarmee hij zich bezighoudt. Een andere verrassende logica vind ik in de stelling dat ook in het verleden veel geleerden gelovig waren. Zien wij hier het worstelen van deze mensen tegen de dominante dogma’s van hun tijd totaal over het hoofd? Wilden ze gelovig zijn, of moesten ze?
Een andere bewering die mij bevreemdde, was dat de gevoelens van de mens zoals geluk, treurigheid en humor bewijs zijn dat meer dan kille natuurkundige wetten de orde van de wereld bepalen. Wederom een betoog met gebrekkige logica.
Biologen, paleontologen en geologen hebben de laatste twintig decennia bergen materiaal verzameld die allemaal duidelijk maken dat toeval en natuurlijke selectie het leven op aarde bepaald hebben. Als ik een zeehond zie, zie ik een dier dat op weg is om zich van een landdier naar een zeedier te ontwikkelen, wellicht een soort bruinvis in wording. Als ik bergen zie, dan zie ik continenten die met elkaar botsen. Afzettingen uit de Krijtperiode tonen ons een wereld die veel warmer was dan nu, terwijl afzetting uit het Precambrium van Namibië op een klimaat duiden waarin de hele Aarde met sneeuw en ijs bedekt was. Alles is in beweging en het klimaat verandert continu, maar op een tijdschaal ver boven het menselijke geheugen. Alleen de geologische geschiedenis geeft ons deze inzichten. De levensvormen op Aarde moesten zich steeds aan deze nieuwe omstandigheden aanpassen. Er zijn geweldige catastrofen gebeurd waarbij meer dan 75 procent van de diersoorten omkwam, en waarna steeds weer een nieuwe ‘set’ van dier- en plantsoorten ontstond. Als er intelligent design is, waarom is de ontwikkeling na een catastrofe niet altijd weer in dezelfde richting gegaan? En waarom zou God zijn schepping steeds weer vernietigen? Is het misschien zo dat Hij gewoon speelt? Dan lijkt het allemaal toch sterk op toeval.
En dat is juist het punt waarop de ID-aanhangers en hun vrienden, de creationisten, inspelen: voor veel mensen is een wereld waarin toeval en catastrofen een bepalende rol spelen niet aanvaardbaar. Zij willen in een ‘zinvolle’, geregelde wereld leven en willen horen dat wij mensen het hoogtepunt van de schepping zijn. Ze hebben geen enige serieuze publicatie op hun naam staan, alleen boeken en pamfletten die niet op hun wetenschappelijke inhoud getoetst zijn. Hun boodschappen komen voort uit religieus getinte onderbuikgevoelens en niet uit de wetenschap. Na tien jaar in de Verenigde Staten gewoond te hebben, terug in het ‘verlichte’ Europa, krijg ik deze verhalen van een hoogleraar in natuurkunde van mijn eigen universiteit te horen. Ik ben verbaasd.
Prof. dr. Stefan M. Luthi, hoogleraar geologie.
Comments are closed.