Water kijken

Een collega was daar ook mee bezig, maar dan in Niger. Hij vroeg of ik wat ontwerpen kon sturen, omdat hem dat zou kunnen helpen bij zijn onderzoek. Pas toen ik hem afbeeldingen stuurde hadden we door dat we langs elkaar heen hadden gepraat. Hij had het over een cementen bak als waterreservoir, ik over een aarden dammetje. Dit misverstand vindt vaak plaats als over water wordt gesproken. Het geldt bijvoorbeeld ook voor grachten, daar kijkt het gemeentebestuur van Delft heel anders naar dan toeristen of Delftenaren. Die verschillende zienswijzen van water breng ik in beeld.

Ik werk aan verschillende casussen. Een daarvan speelt in Ghana. Ik ben daar een aantal keer geweest om te kijken naar een kleinschalige irrigatiesysteem in een klein dorp. Vaak bedenken ingenieurs wat er anders moet aan zo’n systeem, maar dat wilde ik niet doen.

Ik wilde met de bevolking praten en letterlijk in beeld brengen hoe ze het watersysteem zien en de toekomst zien en willen bereiken.

Ik heb samen met de lokale bevolking tekeningen gemaakt. Ze gaven daarop heel duidelijk aan waar de technische problemen lagen en hoe ze die het beste konden oplossen. Bijvoorbeeld dat ze naast mankracht ook tractoren nodig hadden om hun irrigatiesysteem te verbeteren. Ze konden materialen ook goed identificeren, maar het probleem is dat ze daar vaak geen beschikking over hebben. Probeer maar eens een tractor te vinden als je geen geld hebt. Met behulp van de tekeningen heb ik met de lokale bevolking en een soort gemeentebestuur gediscussieerd over mogelijke oplossingen.

Ik begin binnenkort met een nieuwe casus. Ik ga dan kijken naar natuurvriendelijke oevers in Nederland. Ingenieurs, bestuurders en agrariërs zien die oevers vaak op volstrekt andere manieren. Natuurlijke oevers zorgen er voor dat de flora en fauna opbloeit, maar een boer wil natuurlijk niet te veel werk hebben aan het onderhoud van die oevers. Daarnaast zijn er allerlei (inter)nationale richtlijnen, die in de besluitvorming moeten worden meegenomen. Enigzins grappig en een minder strenge regel, is dat er in de Delftse regio discussie is over riet. Als dat te hoog wordt hebben recreanten, zoals kanoërs, daar last van. Ook daar moet rekening mee worden gehouden.

Ik ben op een volstrekt andere manier met water bezig dan mijn collega’s bij Waterbeheer, dat zijn voornamelijk hydrologen die achter hun computer modelleren. Ik ben een beetje een vreemde eend in de bijt, omdat ik technische bestuurskunde heb gestudeerd. Maar ik vind de vraag hoe verschillende mensen naar water kijken heel interessant, omdat mijn onderzoek waterbouwkundigen, planologen en besluitvormers in de toekomst goed van pas kan komen.” (RV)

Naam: ir. Martine Poolman (26)

Nationaliteit: Nederlandse

Promotor: Prof.dr.ir. Nick van de Giesen (Civiele Techniek en Geowetenschappen)

Onderwerp: In beeld brengen van watersystemen ten behoeve van besluitvorming

Tussenstand: Bijna halverwege

“Bedoelt iedereen hetzelfde als er over water gesproken wordt? Ik werkte aan een waterreservoir in Ghana voor mijn promotieonderzoek. Een collega was daar ook mee bezig, maar dan in Niger. Hij vroeg of ik wat ontwerpen kon sturen, omdat hem dat zou kunnen helpen bij zijn onderzoek. Pas toen ik hem afbeeldingen stuurde hadden we door dat we langs elkaar heen hadden gepraat. Hij had het over een cementen bak als waterreservoir, ik over een aarden dammetje. Dit misverstand vindt vaak plaats als over water wordt gesproken. Het geldt bijvoorbeeld ook voor grachten, daar kijkt het gemeentebestuur van Delft heel anders naar dan toeristen of Delftenaren. Die verschillende zienswijzen van water breng ik in beeld.

Ik werk aan verschillende casussen. Een daarvan speelt in Ghana. Ik ben daar een aantal keer geweest om te kijken naar een kleinschalige irrigatiesysteem in een klein dorp. Vaak bedenken ingenieurs wat er anders moet aan zo’n systeem, maar dat wilde ik niet doen.

Ik wilde met de bevolking praten en letterlijk in beeld brengen hoe ze het watersysteem zien en de toekomst zien en willen bereiken.

Ik heb samen met de lokale bevolking tekeningen gemaakt. Ze gaven daarop heel duidelijk aan waar de technische problemen lagen en hoe ze die het beste konden oplossen. Bijvoorbeeld dat ze naast mankracht ook tractoren nodig hadden om hun irrigatiesysteem te verbeteren. Ze konden materialen ook goed identificeren, maar het probleem is dat ze daar vaak geen beschikking over hebben. Probeer maar eens een tractor te vinden als je geen geld hebt. Met behulp van de tekeningen heb ik met de lokale bevolking en een soort gemeentebestuur gediscussieerd over mogelijke oplossingen.

Ik begin binnenkort met een nieuwe casus. Ik ga dan kijken naar natuurvriendelijke oevers in Nederland. Ingenieurs, bestuurders en agrariërs zien die oevers vaak op volstrekt andere manieren. Natuurlijke oevers zorgen er voor dat de flora en fauna opbloeit, maar een boer wil natuurlijk niet te veel werk hebben aan het onderhoud van die oevers. Daarnaast zijn er allerlei (inter)nationale richtlijnen, die in de besluitvorming moeten worden meegenomen. Enigzins grappig en een minder strenge regel, is dat er in de Delftse regio discussie is over riet. Als dat te hoog wordt hebben recreanten, zoals kanoërs, daar last van. Ook daar moet rekening mee worden gehouden.

Ik ben op een volstrekt andere manier met water bezig dan mijn collega’s bij Waterbeheer, dat zijn voornamelijk hydrologen die achter hun computer modelleren. Ik ben een beetje een vreemde eend in de bijt, omdat ik technische bestuurskunde heb gestudeerd. Maar ik vind de vraag hoe verschillende mensen naar water kijken heel interessant, omdat mijn onderzoek waterbouwkundigen, planologen en besluitvormers in de toekomst goed van pas kan komen.” (RV)